4.3. Wykonywanie czynności opiekuńczych

Spis treści

Wprowadzenie
Planowanie i organizowanie pracy opiekuna medycznego przy łóżku chorego
Wykonywanie gimnastyki oddechowej oraz ćwiczeń biernych
Udogodnienia, układanie chorego w łóżku Sprzęt ortopedyczny i rehabilitacyjny w pracy opiekuna medycznego
Zasady bezpiecznego podnoszenia i przemieszczania pacjenta
Bibliografia

Wprowadzenie

Działania opiekuńcze są jednym z najstarszych przejawów aktywności człowieka, podejmowanej wobec drugiej osoby w sytuacji, gdy występuje ograniczenie lub brak możliwości zaspokajania przez nią podstawowych potrzeb. Bez nich niejednokrotnie niemożliwe byłoby utrzymanie życia, a także zachowanie i przywracanie zdrowia. Dbanie i troszczenie się o zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych człowieka, dbanie o samego siebie oraz pomaganie innym, gdy z jakichś powodów nie są w stanie sami tego czynić, było od zarania dziejów podstawą intuicyjnych zachowań ludzkich. Od czasów, gdy pielęgnowanie zaczęło funkcjonować w formie zawodowej (druga połowa XIX wieku) działania opiekuńcze (wyuczone) stały się immanentną treścią zawodowego pielęgnowania.

Opiekuńczość postrzegana jest jako intencja tworzenia subiektywnego sensu odczuwania troski przez pacjenta. Odczuwanie troski jest istotą dobrostanu i podstawą istnienia poczucia bezpieczeństwa uzyskiwanego dzięki zachowaniom innych. Opiekuńczość oparta jest na koncepcji postrzegania pacjenta holistycznie. Aby dobrze pomagać innym, należy poznać ich możliwości, potrzeby i problemy. Umożliwiają to narzędzia służące do określenia możliwości w zakresie podstawowych oraz złożonych czynności w życiu codziennym klienta.

Jednym z podstawowych narzędzi oceniających stopień samodzielności w zakresie wydolności samoobsługowej są skale:

Skala Codziennej Aktywności Życiowej – ADL, IADL, Barthela, Katza, skale te zmierzają do określenia stopnia możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życia/dnia codziennego.
Skala Lawtona ocenia czynności złożone, niezbędne do funkcjonowania w społeczeństwie, np. samodzielne podróżowanie, używanie sprzętu gospodarstwa domowego, telefonu, przyjmowania leków;
Skala Williamsa – ocenia cztery rodzaje aktywności i obejmuje następujące czynności:

zabiegi higieniczne i zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych,
wykonywanie prostych czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego,
poruszanie się po mieszkaniu, w sąsiedztwie domu lub w większej od niego odległości,
praca zawodowa lub zarobkowa;

całościowa ocena geriatryczna (COG);
skala oceny równowagi i chodu TINETTI;
ocena ryzyka upadków – Skala Tinetti;
zbiorcza ocena funkcji układu nerwowego i kostno-stawowego;
skala odżywiania (Mini Nutritional Assesment);
skala oceny bólu.

Istnieją też skale oceniające stan zdrowia podopiecznego.

skala oceny odleżyn: klasyfikacja według Torrance’a, klasyfikacja odleżyn – tzw. system kolorowy, skala Norton, Waterlow, Douglas, Braden, CBO.
skala stanu neurologicznego: skala Hoehna i Yahra.
skala niewydolności krążenia według NYHA, kanadyjska skala oceny choroby wieńcowej – APACHE.

Wyróżniamy również testy: siły mięśniowej, opadania głowy, odruchy – Babińskiego, Gordona, Oppenheina.

Planowanie i organizowanie pracy opiekuna medycznego przy łóżku chorego

Planowanie i organizowanie pracy opiekuna medycznego przy łóżku chorego oparte jest na kategoryzacji chorych według wyznaczników KOP (Kategoria Opieki Pielęgniarskiej) stosowanej w placówkach służby zdrowia (tab. 3.1.) oraz na karcie obserwacji stanu biopsychospołecznego chorego w podeszłym wieku (tab. 3.2.).

Tabela 3.1. Kategoryzacja chorych według wyznaczników KOP

Wyznaczniki opieki	Kategoria
	I	II	III	IV
	Opieka
	Minimalna	Umiarkowana	Wzmożona	Intensywna
Poruszanie się	Normalne	Pacjent spędza większość czasu w łóżku.	Pacjent leżący, nie opuszcza łóżka, może sam zmieniać pozycję.	Pacjent leżący, niezdolny do zmiany pozycji (wymaga zmiany co 1–2 h).
Czynności higieniczne	Pełna samodzielność	Pacjent wymaga niewielkiej pomocy.	Pacjent wymaga pomocy w toalecie.	Pacjent wymaga pełnego mycia i zabiegów higienicznych.
Odżywianie	Pełna samo-dzielność	Pacjent wymaga niewielkiej po-mocy.	Pacjent wymaga karmienia lub istotnej pomocy.	Pacjent odżywiany przez zgłębnik lub parenteralnie.
Wydalanie	Pełna samo-dzielność	Pacjent wymaga niewielkiej po-mocy (zaprowadzenie do WC).	Wymaga podawania basenu lub kaczki.	Ma założony cewnik, nie kontroluje oddawanie moczu i stolca.
Zakres obserwacji	Tętno i temperatura 2 razy na dobę	Tętno, RR i temperatura 2 razy na dobę, obserwacja po badaniu diagnostycznym	Tętno, RR i temperatura mierzone częściej niż 2 razy na dobę, obserwacja po badaniu diagnostycznym.	Prowadzona karta intensywnego nadzoru, monitorowanie, pomiar tętna, RR, temperatury co 1 h

Źródło: Kędziora-Kornatowicz, Muszalik 2007, s. 136

Tabela 3.2. Karta obserwacji stanu biopsychospołecznego chorego w podeszłym wieku

Diagnoza pielęgniarska	Data dyżur		Data dyżur		Data dyżur
Diagnoza pielęgniarska	R	P	R	P	R	P
Układ pokarmowy: apetyt dobry (D); brak łaknienia (BŁ); zaparcia, biegunka (+, –); bóle brzucha, lokalizacja (BB +, –); stolec (/, 0); wymioty (+, W); inne.
Układ moczowy: diureza prawidłowa (P); cewnik Foleya (F); ilość moczu, karta bilansu wodnego (KBW); inne.
Układ oddechowy: oddech (ilość, charakter); kaszel (KS – suchy, KW – wilgotny); ból gardła (BG); duszność (D); temperatura.
Układ krążenia: tętno, RR (wynik); obrzęki (O); sinica (S); duszność (D); spoczynkowa (DS), wysiłkowa (DW); inne.
Stan skóry: prawidłowy (P); zmiany na skórze (ZS); inne.
Stan psychiczny: dobry (D); zły (Z); stan świadomości: zorientowany co do miejsca, czasu i osoby własnej (ZR); niezorientowany NR).
Układ kostno-mięśniowo-stawowy: bez zmian (BZ); występują zmiany (Z); sprawność ruchowa – samodzielny (S); sprawność ograniczona (SO); niesprawny (NR).

Źródło: Kędziora-Kornatowicz, Muszalik 2007, s. 137

Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) opracował standard opieki, który został wpisany do procesu pielęgnowania chorego. Opiekunowi medycznemu nie wolno samowolnie rozszerzyć zakresu usług. Jeśli to zrobi, złamie przepisy prawa i może być ukarany.

Standard w praktyce opiekuńczej to uzgodniony przez kierownika i pracowników przeciętny wzorzec wykonywania wyznaczonego zadania. Standard to podstawowa pielęgnacja. Każdy standard jest trójwymiarowy, tworzą go:

koncepcja – racjonalne/rozsądne działania opiekuna medycznego, oparte na aktualnej wiedzy naukowej i sprawdzonym w praktyce działaniu (pielęgnacja kompensacyjna);
metoda realizacji zadania/proces pielęgnacji – rozpoznanie problemów, ustalenie sposobów ich realizacji, zaspokojenie potrzeb i ocena;
organizacja pracy – dostosowanie się do rytmu biologicznego pacjenta i organizacji pracy w zakładzie leczniczym.

Ze standaryzacją związane są pojęcia procedury i algorytmu. Procedura to ustalony prawem sposób postępowania. Ułatwia wykonanie zabiegu leczniczego czy czynności pielęgnacyjnej. Algorytm to przepis wykonania zadania, który zawiera:

plan kolejnych czynności składających się na wykonanie zadania,
sposób wykonania każdej czynności,
poprawny wynik każdej operacji.

Istnieją standardy postępowania np.: w pielęgnacji odleżyn, po zawale mięśnia sercowego, przewlekle chorych, niesamodzielnych itp.

Planowanie i organizowanie pracy opiekuna medycznego dotyczą:

pielęgnowania ciała – mycie, higiena jamy ustnej, czesanie, golenie;
pomocy przy zaspokajaniu potrzeby wydalania;
odżywiania – przygotowanie pożywienia, karmienie;
poruszania się – pomoc przy opuszczaniu łóżka, układaniu się w nim, zmiana ułożenia, ubieranie i rozbieranie, przemieszczanie się.

Wykonywanie gimnastyki oddechowej oraz ćwiczeń biernych

Gimnastyka oddechowa to zespół ćwiczeń podnoszących sprawność i wydajność układu oddechowego.

Cele gimnastyki oddechowej:

zwiększenie pojemności i objętości oddechowej płuc,
przywrócenie prawidłowego mechanizmu oddychania,
nauczenie chorego postępowania pozwalającego na przerwanie lub osłabienie napadu duszności,
pobudzenie układu krążenia do rozprowadzania tlenu do najdrobniejszych naczyń włosowatych,
zwiększenie objętości i siły mięśni, które dzięki gimnastyce staja się lepiej ukrwione i odżywione,
wspomaganie pracy układu pokarmowego i przemiany materii.

Wskazania gimnastyki oddechowej:

przewlekłe choroby układu oddechowego,
zabiegi operacyjne,
choroby układu krążenia,
siedzący tryb życia (osoby w podeszłym wieku, mało aktywne fizycznie).
wady postawy ciała u dzieci.

Przeciwwskazania:

wady serca,
ostre schorzenia płuc i serca,
choroby zakaźne,
czynna gruźlica, krwioplucie,
wysoka temperatura ciała.

Przygotowanie sprzętu

Sprzęt do gimnastyki oddechowej może być profesjonalny lub wykonany z dostępnych materiałów własnych.

Tabela 3.3 Podział sprzętu do gimnastyki oddechowej

Profesjonalny	Własny
Aparat Trifl	Butelka z solą fizjologiczną (NaCl 0,9%) lub przegotowaną wodą, rurką (plastikowa słomka, cewnik do odsysania), piłeczki pingpongowe, balonik gumowy, wiatraczek dziecięcy, lekki papierek, piórko, wstążeczki, piasek w woreczku.

Źródło: opracowanie własne autora

Tabela 3.4. Opis procedury gimnastyki oddechowej z uzasadnieniem

Działanie	Uzasadnienie
Ocena stanu chorego	Pozwala na bezpieczne rozpoczęcie zabiegu.
Higieniczne umycie rąk, założenie rękawiczek	Profilaktyka zakażeń
Polecenie choremu, aby nabrał powietrze nosem i wypuszczał ustami, a następnie wykonał trzy wdechy, trzy wydechy. Pauza. Pouczenie, jak należy wykonać oddychanie torem przepony: leżenie na plecach z nogami ugiętymi i stopami podpartymi o podłoże; ułożenie rąk pod łukami żebrowymi na nadbrzuszu; nabranie powietrza nosem tak, by ułożone na brzuchu ręce podczas wdechu uniosły się do góry – jest to sygnał, że pracuje przepona; wydychanie przez usta, ręce ułożone na brzuchu swobodnie opuszczają się w dół – brzuch się zapada.	Zwiększenie pojemności i objętości oddechowej płuc, wydech powinien być dłuższy od wdechu. Ułatwienie oddychania przy pojawieniu się duszności. Chory nieprzygotowany często z lęku spłyca i przyspiesza oddech.
Możemy polecić pacjentowi, aby obciążał brzuch książką lub woreczkiem z piaskiem.	Pozwala na utrzymanie prawidłowej pojemności i objętości płuc, zgodnie z przyjętymi normami.
Wskazanie, by chory wykonał 16 oddechów, przy współudziale przepony i rąk: leżenie na plecach z ugiętymi nogami, wdech – nabranie powietrza nosem do dolnej partii płuc, jednoczesne uniesienie rąk przodem za głowę, wydech ustami, opuszczenie rąk w dół; leżenie na plecach z ugiętymi nogami, wdech – nabieranie powietrza nosem do dolnej partii płuc, jednoczesne unoszenie rąk bokiem w górę, wydech ustami, opuszczanie rąk bokiem w dół; siedzenie z nogami ugiętymi (skrzyżowanymi), ręce oparte na karku, łokcie wychylone do przodu, wdech – nabieranie powietrza nosem do dolnej partii płuc, łokcie rozchylane, wydech – łączenie łokci z przodu i pochylanie się w kierunku kolan.	Umożliwia wypełnienie i przewietrzenie płuc przez głębokie oddechy torem przepony.
Pokazanie i polecenie wykonania gimnastyki oddechowej z oporem: wszystkie czynności oddychania przy udziale przepony zostają zachowane, zmianie ulega jedynie faza wydechu, w której pacjent wypuszcza powietrze przez lekko przymknięte usta, pacjent powinien odczuwać drgania warg; wykorzystanie wypełnionej wodą butelki zaopatrzonej w dwa dreny, do której wtłaczane jest wydychane powietrze, można wykorzystać aparat Triflo, piłeczkę pingpongową.	Zwiększenie wytłoczenia powietrza zalegającego w płucach i samoczynne oczyszczenie wydzieliny z dróg oddechowych.

Źródło: opracowanie własne autora

Tabela 3.5. Możliwe trudności/powikłania w trakcie zabiegu – sposób rozwiązania

Rodzaj trudności/powikłań	Postępowanie
Brak umiejętności wykonywania ćwiczeń przez chorego Niechęć chorego do wykonywania ćwiczeń	Przygotowanie chorego do gimnastyki oddechowej i kontrola poprawności jej wykonywania Uświadomienie choremu istoty i znaczenia ćwiczeń oddechowych
Trudność w wykonaniu gimnastyki oddechowej u osób w podeszłym wieku z powodu utrudnionego kontaktu	Mobilizowanie chorego do wykonywania ćwiczeń
Zaostrzenia procesu chorobowego	Dostosowanie ćwiczeń do możliwości chorego

Źródło: opracowanie własne autora

Oklepywanie klatki piersiowej – ćwiczenie bierne

Oklepywanie klatki piersiowej – ćwiczenie bierne to zespół rożnych zabiegów manualnych, które w sposób mechaniczny przez powierzchnię ciała działają na skórę, tkankę podskórną, mięśnie, a także w postaci zmian odruchowych na układ oddechowy i krążeniowy.

Cele:

uruchomienie i usunięcie wydzieliny z dróg oddechowych,
umożliwienie prawidłowej pracy układu oddechowego choremu leżącemu z porażeniem mięśni klatki piersiowej,
zapobieganie stanom zapalnym płuc.

Wskazania:

chory z ograniczoną aktywnością ruchową lub unieruchomiony,
chory z zalegającą wydzieliną w drzewie oskrzelowym,
chory ze zniesionym napięciem mięśni klatki piersiowej,
chorzy po zabiegach torakochirurgicznych, kardiochirurgicznych.

Przeciwwskazania:

zawał mięśnia sercowego w ostrym okresie,
urazy czaszkowo-mózgowe,
krwotok mózgowy,
urazy klatki piersiowej,
podejrzenie zatorowości płuc,
choroba nowotworowa płuc.

Przygotowanie sprzętu: środek natłuszczający do pielęgnacji ciała, np. lotion, rękawiczki jednorazowego użytku, płaty ligniny, miska nerkowata na odpady lub worek foliowy jednorazowego użytku.

Tabela 3.6. Opis procedury z uzasadnieniem

Działanie	Uzasadnienie
Ocena stanu chorego	Wyłączenie chorych z przeciwskazaniami
Wyjaśnienie pacjentowi istoty i celu zabiegu	Włączenie chorego do współpracy
Wywietrzenie sali przed zabiegiem i ułożenie chorego	Zwiększa efektywność zabiegu.
Nałożenie rękawiczek ochronnych Natłuszczenie rąk	Profilaktyka zakażeń
Oklepywanie ręką ułożoną w kształt łódeczki (dłoń zgięta, palce i kciuk złączone): przystąpienie do zabiegu w czasie wydechu chorego, oklepywanie od podstawy klatki piersiowej, prowadzenie dłoni wzdłuż żeber do szczytu płuc (należy omijać łopatki), nerki i kręgosłup, oklepanie lewej i prawej strony, zwiększanie siły i tempa oklepywania, wprowadzenie klatki piersiowej chorego w stan wibracji. Zachęcenie chorego do odkrztuszania wydzieliny w płaty ligniny, odrzucanie ich do miski nerkowatej lub worka foliowego. Obserwowanie odkrztuszonej wydzieliny	Umożliwia choremu usunięcie gęstej wydzieliny z układu oddechowego. Zmniejsza napięcie klatki piersiowej.

Źródło: opracowanie własne autora

Tabela 3.7. Możliwe trudności/powikłania w trakcie zabiegu – sposób rozwiązania

Rodzaj trudności/powikłań	Postępowanie
Brak współpracy z chorym z powodu stanu psychicznego i (lub) fizycznego	Wykonanie zabiegu przy współudziale innych osób

Do gimnastyki oddechowej może również służyć 500-mililitrowa butelka 0,9-procentowej soli fizjologicznej, przekłuta od góry, tak aby weszła do niej słomka do napojów. Pamiętamy, aby pacjent/podopieczny w nią dmuchał, a nie pił z niej.

Udogodnienia, układanie chorego w łóżku

W pracy opiekuna pojawia się wiele czynności związanych z przemieszczaniem, zmianą pozycji pacjenta, które często wykonuje on sam lub z pomocą współpracowników przy wykorzystaniu sprzętu. Aby uniknąć negatywnych skutków przemieszczania czy układania podopiecznych, należy stosować następujące zasady postępowania:

przekazanie pacjentowi informacji/instrukcji o sposobie poruszania się,
udzielenie porad lub asystowanie choremu przy poruszaniu się,
zastosowanie środków mechanicznych.

Stosowanie różnych pozycji ciała i udogodnień pomaga utrzymać określony rodzaj ułożenia ciała pacjenta. Celem zmiany pozycji ciała jest przeciwdziałanie przedłużonemu uciskowi tkanek, co w efekcie powoduje:

złagodzenie dolegliwości bólowych,
zapobieganie odleżynom, przykurczom, zapaleniu płuc,
pobudzenie reakcji ortostatycznych,
wsparcie czynności życiowych, np. oddychania, krążenia, trawienia,
dobre samopoczucie chorego,
stworzenie korzystnych warunków do przeprowadzenia rehabilitacji, ćwiczeń gimnastycznych i uruchamiania chorego,
zachęcanie do samodzielnej aktywności i kontaktów z otoczeniem.

W praktyce wykorzystywane są następujące materiały i sprzęt jako udogodnienia wspierające poszczególne pozycje ciała:

podkładki z gąbki gumowej,
poduszki o różnych kształtach, wypełnione silikonem, żelem, wodą, powietrzem, styropianem, gorczycą, wkładem poliestrowym,
materace przeciwodleżynowe dynamiczne,
krążki, wyściółki pośladkowe,
podkłady z gąbki, z tworzywa piankowego w kształcie klinów, mat, kostek,
lejce, drabinki, uchwyty, stoliki,
worki z piaskiem (ciężkie), służące do unieruchomienia, np. pod kończyny dolne lub do wywołania ucisku,
gąbki,
kółka pod kolana lub na kark,
poduszki karkowe,
łóżko mechaniczne lub elektryczne o regulowanej wysokości (50–80 cm), z regulowanym oparciem na plecy wbudowanym w wezgłowiu, profilowane, potrójnie łamane lub czterosekcyjne, z uchwytami pomagającymi pacjentowi podciągnąć się,
łuk łóżkowy z metalu lub drewna.

Przeciwwskazania dotyczące zmiany pozycji ciała pacjenta i stosowania udogodnień to stany chorobowe z napadami drgawek, gdzie dla dobra pacjenta odstępuje się od częstych zmian pozycji, stosując w zamian np. materace wypełnione silikonem lub powietrzem.

Zasady stosowane przy układaniu pacjenta w określonych pozycjach ciała:

Każdorazowo przed kolejną zmianą pozycji, udogodnień, praca jednej osoby lub całego zespołu powinna być dokładnie zaplanowana.
Ułożenie musi być dostosowane do zmieniającego się stanu chorego.
Ułożenie chorego, który ma trudności w samodzielnej zmianie pozycji ciała, należy zmieniać co 2–3 godzin. Powinno to być wyznaczone potrzebami chorego i stanem patofizjologicznym organizmu.
Udogodnienia zastosowane w określonej pozycji ciała pacjenta są układane od głowy do stóp, natomiast przed zmianą pozycji są wyjmowane w stronę przeciwną (od stóp w kierunku głowy).
Udogodnienia stosowane są w celu odciążenia miejsc narażonych na ucisk, jednak zbyt duża ilość udogodnień jest błędem w sztuce pielęgnowania, mogącym powodować powstanie odleżyn.
Każde z zastosowanych udogodnień powinno być zabezpieczone okryciem ochronnym, które jest dobrze naciągnięte, bez szwów i załamań ze strony pacjenta.
W ułożeniu pacjenta należy zwrócić uwagę na: symetrię barków i bioder, prawidłowe ułożenie głowy, ułożenie stóp.
Nie wolno dopuścić do powstania patologicznych pozycji oraz wynikających z tego zniekształceń i powikłań, tj.: odleżyn, przykurczy, kurczy mięśni, zaników mięśniowych, zapaleń płuc, zapaleń żył, opadania stóp.
Po każdym ułożeniu należy dokonać w karcie pacjenta lub innej dokumentacji dostępnej na oddziale opisu pozycji lub symbolicznego oznaczenia pozycji i zastosowanych udogodnień oraz godziny dokonanej zmiany.

Przemieszczanie pacjenta

Cel przemieszczania:

poprawienie lub zmiana pozycji pacjenta,
zmiana bielizny pościelowej i osobistej pacjenta,
zmiana opatrunku,
ubranie i rozebranie pacjenta,
zmiana łóżka,
uruchomienie.

Niebezpieczeństwa przemieszczania:

wywołanie dodatkowych dolegliwości bólowych,
przemieszczanie złamań,
przemieszczenie, poluzowanie materiałów lub sprzętu zastosowanego u chorego, np.: kaniuli dożylnej z wlewami kroplowymi, drenów, cewników,
ześlizgnięcie się lub upadek pacjenta,
urazy kręgosłupa poniesione przez personel,
naderwanie ścięgien u personelu.

Osoby przenoszące pacjentów powinny posiadać do tego odpowiednie predyspozycje, zarówno psychiczne, jak i fizyczne. Personel przemieszczający, przenoszący pacjentów powinien znać i przestrzegać limitów obciążeń:

mężczyźni (liczba osób podnoszących pacjenta):

1 osoba – 25 kg,
2 osoby – 33,3 kg,
3 osoby – 37,5 kg;

kobiety (liczba osób podnoszących pacjenta):

1 osoba – 16,6 kg,
2 osoby – 22,2 kg,
3 osoby – 25 kg.

Uwaga: dane te dotyczą podnoszenia w idealnej pozycji, na wysokości stawu łokciowego.

Ułatwieniem dla personelu w wykonywaniu tych czynności jest niewątpliwie różnego rodzaju sprzęt, środki pomocnicze, zaczynając od zwykłego ręcznika, podkładu płóciennego, prześcieradła, pasów, a kończąc na bardzo specjalistycznych urządzeniach.

Podczas przenoszenia pacjenta przez grupę osób należy wyznaczyć osobę kierującą czynnością, wydającą polecenia. Ruchy wszystkich osób powinny być skoordynowane i równoczesne.

Sprzęt używany do przenoszenia powinien być każdorazowo sprawdzony, konserwowany.

Pozycje ułożeniowe najczęściej stosowane w praktyce pielęgnacyjnej:

płaska na plecach z poduszką lub bez,
boczna ustalona – pozycja bezpieczna,
wysoka,
półwysoka,
wysoka z opuszczonymi nogami,
ułożenie na brzuchu,
pozycja Trendelenburga,
drenaż ułożeniowy.

Pozycje te mogą być modyfikowane, do każdej można dodać udogodnienia.

Sprzęt ortopedyczny i rehabilitacyjny w pracy opiekuna medycznego

Ubezpieczonej osobie z niepełnosprawnością zaopatrującej się w sprzęt ortopedyczny i środki pomocnicze przysługuje prawo skorzystania z dofinansowania tego zakupu w ramach ubezpieczenia. O pokrycie wkładu własnego lub jego części można zaś starać się z innych źródeł finansowania.

Zasady te reguluje Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz środki pomocnicze, które zawiera szczegółowy wykaz refundowanych przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych, wysokość udziału własnego świadczeniobiorcy, kryteriów ich przyznawania, okresów ich użytkowania oraz wykaz lekarzy o danej specjalizacji, mogących wystawić zlecenie na ich zakup.

Wykaz przedmiotów ortopedycznych przysługujących ubezpieczonemu:

http://www.niepelnosprawni.pl/files/www.niepelnosprawni.pl/public/rozne_pliki/zalacznik1.pdf.

Wykaz środków pomocniczych przysługujących ubezpieczonemu:

http://www.niepelnosprawni.pl/files/www.niepelnosprawni.pl/public/rozne_pliki/zaacznik2.pdf.

Warunki uzyskania dofinansowania

Warunki konieczne do uzyskania dofinansowania z NFZ do zakupu przedmiotu ortopedycznego lub środka pomocniczego:

Zlecenie wystawione przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego o określonej specjalizacji, zgodnie z wykazem w załączniku do rozporządzenia.Potwierdzenie zlecenia w najbliższym oddziale NFZ lub punkcie ewidencyjnym. Informacje o nich można uzyskać w oddziale wojewódzkim Funduszu lub na jego stronie internetowej. Pracownik NFZ – w razie jakichkolwiek wątpliwości – ma prawo zweryfikować dane ze zlecenia. Do Funduszu można je dostarczyć osobiście, przez upoważnioną osobę lub pocztą. Zlecenie na zaopatrzenie w środki pomocnicze o miesięcznym okresie użytkowania, np. pieluchomajtki, sprzęt stomijny, cewniki, worki, zestawy infuzyjne do osobistych pomp insulinowych składa się z dwóch części:

„Części A” – wystawianej przez upoważnionego lekarza\felczera ubezpieczenia zdrowotnego,
„Część B” – wystawianej przez oddział Funduszu.

Wzory obowiązujących od 1 stycznia 2010 r. zleceń:

Konieczne jest prawidłowe wypełnienie przez lekarza „Części A” zlecenia na zaopatrzenie w środki pomocnicze przysługujące pacjentowi comiesięcznie oraz dostarczenie ważnej „Części B” tego zlecenia, wystawionej i potwierdzonej przez oddział wojewódzki NFZ.

Lekarz może wystawić zlecenie na maksymalnie trzy miesiące. Uprawionym do zaopatrzenia comiesięcznego zostanie wydana przez Fundusz „Karta zaopatrzenia comiesięcznego”, ważna przez rok. Dzięki niej pacjent będzie musiał potwierdzić zlecenie w Funduszu tylko raz, a nie po upływie każdych trzech miesięcy.

Realizacja zlecenia u świadczeniodawcy, który ma zawartą umowę z NFZ

Informacja o miejscach realizacji zleceń znajduje się na stronach internetowych i w siedzibach oddziałów wojewódzkich Funduszu. Świadczeniodawca realizujący zlecenie powinien odnotować w karcie (lub w „Części B” zlecenia) jego realizację, wpisując słownie miesiąc, którego dotyczy zaopatrzenie, a na zleceniu – datę otrzymania przez pacjenta zaopatrzenia w środki pomocnicze. Zlecenie na środki pomocnicze przysługujące comiesięcznie jest ważne do końca miesiąca, na który zostało wystawione, nie dłużej jednak niż 30 dni.

Należy pamiętać, że zlecenie na środki ortopedyczne i wyroby medyczne przysługujące cyklicznie, a nie raz na miesiąc, straci ważność po upływie 30 dni od daty jego wystawienia. Datą realizacji świadczenia jest data odbioru (wpisana w zleceniu). Od niej obliczany będzie okres użytkowania, po którym przysługuje ponowne zaopatrzenie. W przypadku braku środków finansowych na refundację zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze oddział Funduszu tworzy ewidencję zleceń oczekujących na potwierdzenie, a ważność zlecenia zostaje przedłużona o czas oczekiwania w kolejce na potwierdzenie zlecenia. Od daty odbioru obliczany będzie okres użytkowania, po którym przysługuje ponowne zaopatrzenie.

Finansowanie z NFZ

Fundusz finansuje środki ortopedyczne i wyroby medyczne do wysokości limitu ceny, określonego w przepisach Ministra Zdrowia – 100, 70 lub 50%. Różnicę pomiędzy określonym przez rozporządzenie Ministra Zdrowia limitem a ceną właściwą produktu pacjent musi sfinansować sam. Osoba posiadająca orzeczenie o niepełnosprawności może ubiegać się o dofinansowanie w Powiatowym Centrum Pomocy Rodzinie (PCPR) lub organizacjach pozarządowych, które świadczą pomoc materialną w tym zakresie.

Dofinansowanie do sprzętu ortopedycznego i wyrobów medycznych w wysokości zawsze do 100% limitu ceny określonego w rozporządzeniu Ministra Zdrowia przysługuje następującym grupom ubezpieczonych:

inwalidom wojennym i wojskowym,
cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych,
osobom represjonowanym,
uprawnionym żołnierzom lub pracownikom, w zakresie leczenia urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania zadań poza granicami państwa.

Jeśli chcą oni zakupić sprzęt droższy, którego cena nie mieści się w określonych limitach, muszą pokryć różnicę z własnych pieniędzy lub starać się o dofinansowanie z innych źródeł na takich samych zasadach jak wszyscy pozostali.

Inne źródła dofinansowania

Najczęściej ceny sprzętu ortopedycznego i środków pomocniczych są wyższe niż ustalony przez NFZ limit. Osoby z niepełnosprawnością mogą wtedy ubiegać się o dofinansowanie zaopatrzenia ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Środkami tymi dysponują Powiatowe Centra Pomocy Rodzinie. Wysokość dofinansowania zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze wynosi do:

100% udziału własnego osoby niepełnosprawnej w limicie ceny ustalonym na podstawie odrębnych przepisów, jeżeli taki udział jest wymagany;
150% sumy kwoty limitu wyznaczonego przez Narodowy Fundusz Zdrowia oraz wymaganego udziału własnego osoby niepełnosprawnej w zakupie przedmiotów i środków, jeżeli cena jest wyższa niż ustalony limit.

O dofinansowanie może ubiegać się osoba z niepełnosprawnością, której średni miesięczny dochód, podzielony przez liczbę osób, pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym, obliczony z okresu ostatnich trzech miesięcy przed dniem złożenia wniosku, nie przekracza:

50% przeciętnego wynagrodzenia – na członka rodziny pozostającego we wspólnym gospodarstwie domowym;
65% przeciętnego wynagrodzenia – w przypadku osoby samotnej.

Na stronach PCPR umieszczane są zwykle kwoty obowiązujące w danym roku.
Przez średni miesięczny dochód należy rozumieć dochód w rozumieniu przepisów o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, pomniejszony o obciążenie zaliczką na podatek dochodowy od osób fizycznych, składkę z tytułu ubezpieczeń emerytalnego, rentowego i chorobowego oraz o kwotę alimentów świadczonych przez osoby pozostające we wspólnym gospodarstwie domowym na rzecz innych osób.

Przez przeciętne wynagrodzenie należy rozumieć przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.

Finansowanie także zaawansowanych protez?

Za trzy kwartały roku 2012 dofinansowanie PFRON do sprzętu ortopedycznego i wyrobów medycznych wyniosło 108 mln 196 tys., w tym czasie z pomocy w powiatach skorzystało z naszych środków 141,5 tys. osób. Fundusz uzupełnia to wsparciem w ramach programów celowych Rady Nadzorczej PFRON. Programy celowe dotyczą przede wszystkim sprzętu najbardziej zaawansowanego technologicznie, a więc specjalistycznego oprzyrządowania brajlowskiego, wózków elektrycznych. Rozpoczęliśmy przygotowania i od przyszłego roku wprowadzimy także finansowanie najbardziej zaawansowanych technologicznie protez, a więc protez bioelektrycznych. Przewidujemy, że limit dofinansowania sięgnie nawet kwoty 50 tys. zł na jedną protezę. W tym zakresie, jak i w zakresie finansowania pozostałego sprzętu, prowadzimy przez ostatnie miesiące ścisłe rozmowy z zarządem NFZ tak, żeby uzyskać jak najlepszy efekt z wydatkowanych środków – informował w grudniu minionego roku na sejmowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny Wojciech Skiba, prezes PFRON.

Dokumenty

W celu uzyskania dofinansowania do przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych w PCPR należy złożyć następujące dokumenty:

wniosek o dofinansowanie zakupu przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych,
kserokopię orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,
zaświadczenie o wysokości dochodów,
kserokopię zlecenia lekarskiego na sprzęt, o który wnioskodawca się ubiega , potwierdzoną przez NFZ,
fakturę zakupu lub inny dokument poświadczający zakup.

Wnioski rozpatrywane są na bieżąco, przez cały rok, do wyczerpania środków przewidzianych na ten cel, po przekazaniu funduszy z PFRON. Możliwy jest także zwrot kosztów już poniesionych po przedstawieniu koniecznej dokumentacji. Każdy samorząd może przeznaczyć inne kwoty na dofinansowanie sprzętu ortopedycznego, gdyż budżet ustalany jest odrębnie przez każdą jednostkę w zależności od wysokości środków przekazanych przez PFRON. Należy także pamiętać o tym, że złożenie wniosku o dofinansowanie nie jest równoznaczne z jego przyznaniem.

Sprzęt rehabilitacyjny

Dofinansowanie ze środków PFRON obejmuje także sprzęt rehabilitacyjny, co oznacza możliwość ubiegania się o dofinansowanie przedmiotów, których nie ma w wykazach sprzętów finansowanych przez NFZ. Wysokość takiego dofinansowania wynosi do 60% kosztów sprzętu rehabilitacyjnego, ale nie więcej niż do wysokości pięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia.

Dofinansowanie następuje na wniosek osoby z niepełnosprawnością. Do wniosku o dofinansowanie sprzętu rehabilitacyjnego należy dołączyć:

kopię orzeczenia o stopniu niepełnosprawności,
aktualne zalecenie lekarskie dotyczące zakupu sprzętu rehabilitacyjnego, zaświadczenie o wysokości dochodów wnioskodawcy i osób zamieszkałych wspólnie z wnioskodawcą,
fakturę pro forma lub inny dokument potwierdzający przewidywany koszt realizacji zadania,
pełnomocnictwo – w przypadku gdy wniosek w imieniu osoby niepełnosprawnej składa przedstawiciel ustawowy, prawny opiekun ustanowiony postanowieniem sądu lub pełnomocnik.

Wnioski o dofinansowanie do sprzętu są przyjmowane przez cały rok. Po przyznaniu środków na dofinansowanie zaopatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny zawierana jest umowa z wnioskodawcą, określająca kwotę dofinansowania i jej przeznaczenie, sposób przekazania dofinansowania, termin i sposób rozliczenia dofinansowania.
Dofinansowaniem może być objęty wyłącznie zakup sprzętu rehabilitacyjnego, dokonany po zawarciu umowy z osobą niepełnosprawną, dotyczącej dofinansowania zakupu tego sprzętu.

Naprawy sprzętu

Aby uzyskać dofinansowanie do przedmiotu ortopedycznego, np. wózka inwalidzkiego, protezy kończyny czy aparatu ortopedycznego, należy złożyć wniosek o wykonanie naprawy.

Wzór wniosku o wykonanie naprawy:

http://www.niepelnosprawni.pl/files/www.niepelnosprawni.pl/public/rozne_pliki/zalacznik5.pdf.

Po wypełnieniu wniosku należy potwierdzić go w oddziale NFZ. Zlecenie na naprawę traci ważność po 30 dniach od daty potwierdzenia. Naprawy dokonuje świadczeniodawca, u którego sprzęt został zakupiony (http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/3557#.UjLtUz-f7K1).

Zasady bezpiecznego podnoszenia i przemieszczania pacjenta

Przemieszczenie pacjentów wiąże się z ich podnoszeniem, opuszczaniem, podtrzymywaniem, pchaniem lub ciągnięciem. Metody przemieszczania pacjentów można podzielić na trzy kategorie w zależności od sposobów ich wykonywania:

Metody przenoszenia ręcznego – wykonywane przez jednego lub kilku opiekunów wykorzystujących siłę własnych mięśni i, gdy jest to możliwe, pozostałą zdolność ruchu pacjenta.Metody przenoszenia przy użyciu lekkiego sprzętu do przemieszczania pacjenta – techniki przemieszczania pacjenta wykonywane przy użyciu określonych przedmiotów pomocniczych, np. prześcieradeł z materiału o niskim współczynniku tarcia, pasów ergonomicznych, obracanych podstawek pod stopy, trapezu umieszczanego nad łóżkiem itp.
Metody przenoszenia przy użyciu ciężkiego sprzętu do przemieszczania pacjenta – techniki przemieszczania pacjenta wykonywane przy użyciu elektromechanicznego sprzętu do podnoszenia.

Warto zapoznać się z informacjami zawartymi w publikacji:

https://osha.europa.eu/pl/publications/e-facts/efact28.

Podnoszenie i przemieszczanie pacjenta wymaga przestrzegania następujących zasad:

Ustalamy stan pacjenta.
Określamy cel zmiany położenia.
Ustalamy zakres współpracy pacjenta z personelem.
Wybieramy technikę właściwą do danej sytuacji.
Jeżeli w danej czynności bierze udział kilka osób, to jedna z nich musi być koordynatorem sytuacji.
Ustalamy, czy w czasie podnoszenia lub przemieszczania będą wykonywane inne czynności (np. zmiana pieluchomajtek).
Przygotowujemy otoczenie, sprawdzamy jakość sprzętu i zabezpieczamy go przed ewentualnym przesunięciem.
Oceniamy swoje możliwości fizyczne przed przystąpieniem do pracy.
Pamiętajmy o stroju – najlepiej mieć ubranie, które nie będzie krępować ruchów, oraz odpowiednie obuwie.
Należy zawsze przestrzegać limitu obciążeń.
Osoba, która podnosi chorego, musi pewnie stać lub klęczeć na łóżku i przyjąć właściwą pozycję.
Nogi osoby przemieszczającej powinny być ugięte.
Należy unikać skręceń kręgosłupa i pochyleń na boki.
Nie można pozwolić na chwyt za odcinek szyjny kręgosłupa osoby przemieszczającej przez pacjenta.
Jeżeli jest to możliwe, należy użyć sprzętu pomocniczego.
Stosujemy technikę zmiany pozycji odpowiednią do zaplanowanych czynności pielęgnacyjnych.
Czynności transferowe wykonujemy tak, aby nie uszkodzić tkanek miękkich pacjenta.

Bibliografia

Literatura obowiązkowa

Bodys-Cupak I., Czaja E., Dzikowska M., Modele opieki pielęgniarskiej nad chorym dorosłym. Podręcznik dla studiów medycznych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

Brzezińska Graczkowska M., Poradnik terapeutyczny. Jak pracować z seniorami w domu pomocy społecznej?, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.

Kędziora-Kornatowicz K., Muszalik M., Kompendium pielęgnowania pacjentów w starszym wieku, Wydawnictwo Czelej, Lublin 2007.

Kinghorn S., Gaines S., Opieka paliatywna, Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2011.

Kurpas D., Kossolik K., Rehabilitacja w pielęgniarstwie, Wydawnictwo Continuo, Wrocław 2010.

Szwałkiewicz E., Opiekun medyczny w praktyce, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.

Talarska D., Wieczorowska-Tobis K., Szwałkiewicz E., Opieka nad osobami przewlekle chorymi, w wieku podeszłym i niesamodzielnymi, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009, 2010, 2011.

Literatura dodatkowa

Kwiatkowska A., Krajewska-Kułak E., Panek W., Komunikowanie interpersonalne w pielę-gniarstwie, Wydawnictwo Czelej, Lublin 2003.

Marcinkowski J. T., Higiena profilaktyka i organizacja w zawodach medycznych, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.

Netografia

http://chomikuj.pl/verygel/Piel*c4*99gniarstwo/Pozycje+u*c5*82o*c5*bceniowe+pacjenta-folie,2049492652.doc

http://isap.sejm.gov.pl/KeyWordServlet?viewName=thasD&passName=dokumentacja%20medyczna

http://procespielegnowania.pl/proces-pielegnowania-pacjenta-unieruchomionego.html

http://www.awf.wroc.pl/files_mce/WYDZIAL%20FIZJOTERAPII/Katedra%20Fizjoterapii%20w%20Medycynie%20Zachowawczej%20i%20Zabiegowej/Wyklady/fizjoterapia_w_chirurgii_2.pdf

http://www.fizjoterapeutom.pl/materialy/artykuly/kinezyterapia/156-pozycje-ulozeniowe

http://www.imp.lodz.pl/home_pl/about_imp/pr_prof/program_profilaktyki_chorob_ukladu_ruchu_dla_pielegniarek/pracuj_poprawnie/

http://www.ksiegarnieinternetowe.pl

http://www.mz.gov.pl/wwwmz/index?mr=m17&ms=794&ml=pl&mi=794&mx=0&mt=&my=794&ma=016586